De etiquette van het treinverkeer zijn mij altijd een beetje wazig, vooral ook omdat iedereen andere nuances op na schijnt te houden. Sommige dingen mag je best doen: als het je lukt in een schommelende trein mascara aan te brengen ga je je gang maar.
Je nagels vijlen mag wat mij betreft ook nog, maar je nagels lakken is vanwege de stank over het randje van wat je je medereizigers aan kan doen. Laat staan je nagels knippen. Over geuren gesproken, iemand die net een peuk uitgedrukt heeft, zwetende mensen en mensen met een natgeregend schoothondje mogen gewoon naast mij komen zitten zonder dat ik daar fatsoenlijkerwijs iets aan kan doen. Maar het meeste erger ik me aan mensen die zo rond vijf uur ‘s middags vlak voor mij frietjes gaan zitten eten en mij er dan niet eentje aanbieden. Asociaal.
Waar het vaakst verschil van mening heerst is over wat geaccepteerd gedrag is, is in de stiltecoupé. In deze ruimte ga je niet zitten bellen, meezingen of roddelen met je overbuurvrouw, maar op chips kauwen lijkt mij toegestaan. Muziek luisteren met oordopjes in is ook beleefd, al kan ik soms letterlijk verstaan wat er gezongen wordt. Op zulke momenten ben ik dan maar blij als ik het liedje leuk vind.
Maar soms worden de fatsoensregels met voeten getreden en dan kan er confrontatie ontstaan. Ik zat in de stiltecoupé zeer geconcentreerd te lezen. Een rij of vijf bij mij vandaan zat een meisje te bellen, iets wat ik niet eens door had totdat de vrouw naast mij overeind schoot en riep: “Het is hier een stiltecoupé hoor!” Beduusd keken ik en de andere mensen in de coupé naar haar om en kwamen tot de conclusie dat ze gelijk had. Het desbetreffende meisje belde echter verder alsof ze niets gehoord had. Nu begonnen diverse andere passagiers zich ermee te bemoeien waardoor het meisje in haar telefoon zei: “Maareh, de hele trein valt hier zo ongeveer over me heen, momentje”. Ze begon net als haar aanklagers op gepikeerde toon uit te leggen dat ze ècht even moest bellen. Een vrouw riep hierop of alleen de oudere mensen hier last van hadden of ook de jongere mensen. Ho, nu voelde ik mij aangesproken! En hoewel ik vond dat ze gelijk hadden met hun aanklacht had ik inmiddels veel meer last van dit gebakkelei dan van het telefoongesprek. Maar voor ik mij ermee kon bemoeien stond een vrouw van ongeveer dertig op om te zeggen dat bellen in de stiltecoupé toch echt niet kon, kennelijk niet gehinderd door de hypocrisie van de situatie aangezien ze vlak daarvoor zelf had zitten bellen. Een meisje van mijn leeftijd met roodgeverfd haar vond het nu nodig voor het bellende meisje in de bres te springen en zei op lacherige toon waarmee ze ons belachelijk wilde laten voelen dat we echt niet met zijn allen over haar heen hoefden te vallen, dat ze inmiddels al opgehangen had en of we nu haar voorbeeld konden volgen en zelf weer stil zijn? Dit bleef ze herhalen tot al het gebrom en gemor weggestorven was.
Net nadat de rust weer was wedergekeerd schalde de stem van de conducteur door de luidspreker. Ik kon me nog net bedwingen niet heel hard “STTT!” naar de stem te roepen, maar stikte vervolgens bijna in mijn ingehouden lachen. Het uitbulderen was op dat moment zeker een faux pas. Daarmee was de situatie bedwongen maar niet opgelost, bleek later toen een mannelijke passagier het rumoer van het overstappende publiek te baat nam om het meisje met het rode haar nog even de les te lezen. Stomme fout, want dit was geen meisje dat zich de les liet lezen en met heldere stem riep ze hem na dat het kinderachtig was om haar zo aan te vallen en vervolgens weg te lopen. Niet dat die man keus had, overstappende mensen hinderen om uitgebreid ruzie te staan maken is zeker weten tegen de treinetiquette.
Waar het vaakst verschil van mening heerst is over wat geaccepteerd gedrag is, is in de stiltecoupé. In deze ruimte ga je niet zitten bellen, meezingen of roddelen met je overbuurvrouw, maar op chips kauwen lijkt mij toegestaan. Muziek luisteren met oordopjes in is ook beleefd, al kan ik soms letterlijk verstaan wat er gezongen wordt. Op zulke momenten ben ik dan maar blij als ik het liedje leuk vind.
Maar soms worden de fatsoensregels met voeten getreden en dan kan er confrontatie ontstaan. Ik zat in de stiltecoupé zeer geconcentreerd te lezen. Een rij of vijf bij mij vandaan zat een meisje te bellen, iets wat ik niet eens door had totdat de vrouw naast mij overeind schoot en riep: “Het is hier een stiltecoupé hoor!” Beduusd keken ik en de andere mensen in de coupé naar haar om en kwamen tot de conclusie dat ze gelijk had. Het desbetreffende meisje belde echter verder alsof ze niets gehoord had. Nu begonnen diverse andere passagiers zich ermee te bemoeien waardoor het meisje in haar telefoon zei: “Maareh, de hele trein valt hier zo ongeveer over me heen, momentje”. Ze begon net als haar aanklagers op gepikeerde toon uit te leggen dat ze ècht even moest bellen. Een vrouw riep hierop of alleen de oudere mensen hier last van hadden of ook de jongere mensen. Ho, nu voelde ik mij aangesproken! En hoewel ik vond dat ze gelijk hadden met hun aanklacht had ik inmiddels veel meer last van dit gebakkelei dan van het telefoongesprek. Maar voor ik mij ermee kon bemoeien stond een vrouw van ongeveer dertig op om te zeggen dat bellen in de stiltecoupé toch echt niet kon, kennelijk niet gehinderd door de hypocrisie van de situatie aangezien ze vlak daarvoor zelf had zitten bellen. Een meisje van mijn leeftijd met roodgeverfd haar vond het nu nodig voor het bellende meisje in de bres te springen en zei op lacherige toon waarmee ze ons belachelijk wilde laten voelen dat we echt niet met zijn allen over haar heen hoefden te vallen, dat ze inmiddels al opgehangen had en of we nu haar voorbeeld konden volgen en zelf weer stil zijn? Dit bleef ze herhalen tot al het gebrom en gemor weggestorven was.
Net nadat de rust weer was wedergekeerd schalde de stem van de conducteur door de luidspreker. Ik kon me nog net bedwingen niet heel hard “STTT!” naar de stem te roepen, maar stikte vervolgens bijna in mijn ingehouden lachen. Het uitbulderen was op dat moment zeker een faux pas. Daarmee was de situatie bedwongen maar niet opgelost, bleek later toen een mannelijke passagier het rumoer van het overstappende publiek te baat nam om het meisje met het rode haar nog even de les te lezen. Stomme fout, want dit was geen meisje dat zich de les liet lezen en met heldere stem riep ze hem na dat het kinderachtig was om haar zo aan te vallen en vervolgens weg te lopen. Niet dat die man keus had, overstappende mensen hinderen om uitgebreid ruzie te staan maken is zeker weten tegen de treinetiquette.
RSS Feed