Nog voor ik mijn tweede oog open heb, voel ik het al: het wordt zo’n dag.
Zo’n dag waarbij je je teen hard stoot tegen de poot van je bed. Waar je een piepklein plasje water mist en uitglijdt in de badkamer
 zodat je met je kop tegen de hoek van het bad klapt en voor het ontbijt bloedend en in je oudste pyjama met gaten en te weinig knopen op de EHBO zit; klaar voor gips en hechtingen. Zo’n dag.
Ik sta op, heel erg op mijn hoede hoewel dat nooit helpt. Is het niet de poot van het bed, dan staat er wel een stoel op een onlogische plek: ik ga hoe dan ook onderuit. Kan dus net zo goed gewoon naar de badkamer lopen.
Tot mijn stomme verbazing haal ik de badkamer zonder dreiging van gips. En ook het uitglijden in de badkamer sla ik over. Dan loop ik naar de trap. Bovenaan haal ik diep adem want dan zal ik daar wel van af lazeren. Maar wederom haal ik zonder enige verwonding de beneden verdieping.
3 vrolijke vriendelijke huisgenoten wensen mij een hele goede morgen. Ik grom wat terug. Ga een beetje gezellig zitten doen op zo’n dag.
Ik regel mijn ontbijt. Ik stik niet in een stukje brood, de hagelslag vliegt niet over tafel… ik word er hypernerveus van. Na een half uur nog steeds geen blauwe plekken en pleisters: ik ben het zat. Ik pak een beker melk en gooi ‘m om. Zo. Dan hebben we dat vast gehad.
Douchen, aankleden en Jongste naar school brengen. In de schuur duw ik alle fietsen om. Want op zo’n dag vallen ze altijd om als ik mijn fiets uit een wirwar van remkabels, trappers in fietstassen en snelbinders probeer te vissen. Toevallig staat op deze dag mijn fiets volkomen vrij en het is dan ook een zinloze actie maar het lucht me enorm op en dat is ook wat waard.
We komen veilig aan. 3 minuten fietsen over uitsluitend fietspaden is ook een enorme uitdaging en ik vrees de terugweg. Maar als ik thuis kom en er nog steeds geen ambulance onderweg is slaat de twijfel toe. Heb ik het mis? Is het niet zo’n dag vandaag? Of nog beter: zou ik de formule gevonden hebben om zo’n dag te tackelen? Hier moet ik es even over nadenken.
Plotseling zit mijn mindfulness cursus in mijn hoofd. Een goed moment om eens even in het hier en nu te gaan zitten.
De zon schijnt dus ik pak mijn meditatiebankje, klap ‘m uit (nee, vingers niet tussen de scharnieren) en zet ‘m in de zon. Ik maak een cappuccino, zoek het lekkerste koekje uit en neem plaats op mijn bankje . Alle zintuigen op scherp.
Ik voel de zon in mijn gezicht, hoor de blaadjes ritselen door de wind, vogeltje fluit. Proef het stukje speculaas, ruik de krachtige geur van de koffie. Neem heel bewust een slok.
En verbrand, volledig in het hier en nu, ongelooflijk mijn bek.

Neef Kees
9/10/2012 07:27:53 am

Zoals men in het internettijdperk pleegt te schrijven: LOL! (vraag maar aan Oudste) Ik volg je gedachtegang helemaal Marjo. Zo pakt Het Leven je dus. Net als je denkt dat het allemaal mee lijkt te vallen, pakt Leven je toch.

Reply
Nicht Lianne
9/10/2012 07:41:02 am

Het is eigenlijk net als dat liedje van Alanis Morisette, "Ironic"

Reply
Neef Kees
9/11/2012 06:07:44 am

http://www.youtube.com/watch?v=nT1TVSTkAXg

Nicht Annemarie
9/10/2012 05:13:46 pm

Weer een heerlijk stukje Marjo, en erg herkenbaar! Maar je hebt mijn saaie grijze dag omgetoverd in een "valt-misschien-toch-wel-mee dag", en ik zit me hier te bescheuren achter de computer!

Reply



Leave a Reply.