Vol goede moed stapte ik op de bus richting Schiphol. Ik was wel wat later dan normaal, maar dat gaf niet, want dan kon ik gewoon de trein naar Enschede nemen en dan overstappen op Amersfoort. Fout, want er bleken geen treinen te rijden vanaf Schiphol naar Amsersfoort. Ik had nog op de site van de NS gekeken, maar daar zag ik geen storingen op mijn traject. Klopt, want dit waren geplande werkzaamheden. Dus die komen op een ander kaartje te staan, want dat is kennelijk wel zo makkelijk. Hoe dan ook, het bord adviseerde mij, reiziger voor Amersfoort en verder, om over Utrecht te reizen. Ik keek op mijn mobiele telefoon om te kijken hoe laat het was. 20.44. Al snel zag ik dat precies op dat tijdstip een trein naar Utrecht zou vertrekken. Ik trok een sprintje naar het perron en bleek gelukkig nog op tijd te zijn en nam plaats in de 1e klas. Heerlijk.
De conducteur roept om dat we bij Utrecht zijn. Vervolgens doet hij dezelfde mededeling in het Engels, en vermeldt hij ook dat de trein naar Groningen op perron 12a staat. Dit stukje voor mij cruciale informatie ontbrak in de Nederlandse mededeling, maar gelukkig spreek en versta ik heel goed steenkolen-Engels. Nadat ik uitgestapt ben loop ik naar het gangenstelsel van Utrecht CS richting perron 12. Bij de trap daarnaartoe aangekomen, blijkt dat er werkzaamheden worden verricht aan dat perron, en dat deze trap niet in gebruik is. Ik zal via de stationshal moeten. Snel loop ik twee trappen omhoog naar de stationshal, loop er weer eentje omlaag naar perron 12, en zie hoe de trein voor mn ogen richting het Hoge Noorden vertrekt. Bummer.
Een half uur wachten dus. Deze keer ben ik er ruim op tijd bij en ga wederom in de uiterst relaxte eerste klas zitten. Ik pak mijn mp3-speler en een studieboek erbij, en begin aan een reis die eindelijk normaal zal verlopen. Ik ben helaas wel wat verkouden en zit af en toe flink te hoesten, maar dat mag de pret niet drukken.
Bij Zwolle stroomt de coupé leeg. Uiteindelijk blijf ik over samen met een kale Amsterdammer en zijn blanke vriendin met kastanjebruin rastahaar, die drie tweezits en één vierzits verderop zitten. Na station Meppel (ach mensen, waar je al niet langskomt op weg naar Groningen) krijg ik de behoefte om even mn blaas te legen. De meeste mensen proberen dit in een trein zolang mogelijk uit te stellen. Ik heb daar minder problemen mee, ik vind het juist een uitdaging om in een schokkende trein te proberen alles op de plaats van bestemming te krijgen. Het vergt toch wat stuurmanskunsten.
Als ik terug ben, ga ik weer zitten. Voordat ik mn mp3-speler weer aan heb gezet, hoest ik nog een keer. ‘Hou nou eens op!’. Het is de kale man. Mijn eerste ingeving is er een van herkenning. Mijn moeder zegt dit in gevallen van hoest- of niesbuien ook wel eens. Maar dan met de komische en medelevende ondertoon dat ze het zielig vindt dat het nu al zolang duurt. De intonatie van deze man is echter anders. Hij meent het. Ik leg hem uit dat ik er ook niets aan kan doen. ‘Hou het maar ff in.’ Het duurt even voordat ik deze opmerking heb verwerkt, waarna ik vraag: ‘Pardon?’. Hij vertelt dat het irritant is en dat het al de hele reis zo is, en dat ik anders maar even mijn neus moet gaan snuiten ofzo. Nu is het voor mij zeker dat met deze man geen intelligent gesprek gevoerd kan worden. Ik vertel hem nog dat zijn suggestie waarschijnlijk niet de gewenste uitwerking zal hebben, en doe er verder het zwijgen toe. Bij Assen stappen ze uit.
Even na middernacht kom ik aan in Groningen. Lang hoef ik gelukkig niet op de bus te wachten, die ook nog eens goed verwarmd is. Na een paar minuten zijn we bij mijn halte. Ik loop naar voren, omdat ik de busbaan voor de bus langs moet oversteken. De deur is dicht, ik vraag aan de chauffeur of ik voorin mag uitstappen. ‘De achterdeur is open!’ Dat vroeg ik niet, maar de boodschap is duidelijk. Is natuurlijk ook wel veel moeite om op een knopje te drukken, twee seconden te wachten en dan weer op een knopje te drukken. Half één loop ik mijn kamer binnen. Morgenochtend om 09.00 uur college. Heel fijn.